Dankjulliewel!
We zijn nu een aantal dagen thuis en beginnen langzaamaan weer in het ritme van Nederland te komen. De kou en wind zijn ons behoorlijk tegen gevallen (met uitzondering van vandaag). Boaz en Pedro zijn verkouden geworden en allemaal hebben we nog last van de jetlag. Dat Boaz nog niet de hele nacht doorslaapt kan ook te maken hebben met zijn verkoudheid en de veelheid kleren en dekens die hij op zich heeft. Zijn Boliviaans campingbedje was groter en de kleren dunner en daar maakte hij dankbaar gebruik van.
We genieten volop van het eten (het smaakt nu nog beter) en van de lange lichte avonden (in Bolivia is het om half 7 donker).
Boaz heeft het huis verkend en lijkt zich vanaf het eerste moment thuis te voelen. Hij speelt het liefst met andere spullen dan speelgoed waarbij papier veruit favoriet is naast het knijpen in de vele ballonnen die er nog hangen of het trekken aan de luxaflex. Coco, onze poes, kijkt Boaz nieuwsgierig aan en ‘waakt’ over hem als hij slaapt. Als Boaz dan wakker wordt en gaat staan in zijn bedje (weer een mijlpaal) ziet hij Coco en begint hij er druk mee te ‘buurten’.
De aangifte bij de gemeente is gedaan, zijn eerste bankrekening is geopend en de afspraak bij een gespecialiseerd kinderarts is gemaakt. Ons gewone, maar ook heel bijzondere leven, gaat verder en dit gaan we niet meer bijhouden op internet, dat wordt een beetje te privé. Het was erg leuk om de verhalen op te schrijven en zodoende een dagboek voor Boaz te maken. Dankjulliewel voor jullie lieve, grappige, persoonlijke, serieuze, meelevende en eerlijke reacties/mailtjes. Wij hebben ervan genoten!
Vliegreis en thuiskomst
Het is in Nederland net voor middernacht als vlucht KL792 vertrekt. Eenmaal op hoogte worden de baskets opgehangen en kan Boaz zijn ‘mandje’ in. Hij vindt het allemaal maar vreemd en kijkt angstig uit zijn ogen. Boaz slaapt anderhalf uur en wordt krijsend wakker wanneer wij net ons eten hebben gekregen. Boaz begrijpt er helemaal niks van, zoveel mensen, zoveel geluid, zoveel beweging en dat terwijl hij rust nodig heeft om lekker te kunnen slapen (in tegenstelling tot de meeste kinderen uit een weeshuis). En net als hij al veel te veel prikkels krijgt, kijken de mensen die voor de toilet staan te wachten hem begripvol lachend aan. Wah!! Kijk voor je, Boaz kan dit er niet bij hebben!
Het is koud in het vliegtuig, waarschijnlijk heeft Boaz deze temperatuur nog niet eerder gevoeld. Hij heeft een vestje over zijn kleren aan, een extra mutsje op en we draaien hem in de bekende blauwe deken. Wandelen door de gang helpt hem om een beetje rustiger te worden. Op schoot in slaap vallen gaat voor eventjes. Boaz wil ruimte hebben om zich te kunnen draaien, zeker op schoot maar ook in de basket heeft hij dit niet, met als gevolg dat hij snel weer wakker wordt. Het is zwaar met zo’n krijsend ventje in het vliegtuig. Wat doen we hem aan! Ahh, als dit de hele vlucht zo door gaat zijn we helemaal gebroken bij aankomst. Boaz slaapt nog 3 keer 2 uurtjes en wordt, behalve de laatste keer, gillend en krijsend wakker. Papa heeft een uurtje kunnen slapen, mama iets meer.
Als het licht wordt en de luikjes opengaan wordt Boaz vrolijk wakker, of er niks gebeurt is. Hij zit lekker in zijn mandje, dik ingepakt en krijgt zijn eerste fles melk van de dag. Van ons ontbijt smikkelt Boaz gretig mee, hij vindt het cakeje lekker. Van steward Tim krijgen we een gesigneerd slabbertje, een vrouwelijk collega spreekt vol lof over hem en noemt hem zo’n attente collega. Als hij geen homo zou zijn dan wist ze het wel…
Daarna beginnen we de spullen bij elkaar te pakken, speelgoed, sokken, de fles en papa’s boek. Boaz krijgt voor de landing nog een fruithapje (dit keer uit een potje), zo, hij kan er weer even tegen. Daarna zetten we hem vast in zijn riempje dat aan mama’s riem vast zit en zijn we klaar voor de landing. Het regent in Nederland, een spetterende aankomst?!
Voor de douane staat een lange rij, tijd genoeg dus om Boaz om te kleden en water door ons gezicht te gooien. Goedemorgen Nederland, we zijn er.
Als we door de douane zijn zien we de koffers al op de band, achter het raam staan opa Henk, Lotte en Jos al te zwaaien.
Met dikke tranen nemen we eerst afscheid van onze Bolivia-familie Laurens, Mireille, Valeria en Miguel en daarna maken we ons klaar voor ons onthaal. En dan…door de deur!
Wauw, wat een kleur, wat een vrolijkheid en wat een mensen! Super, wat een warm welkom (in het koude Nederland). Boaz laat het allemaal over zich heenkomen en kijkt zijn ogen uit, nieuwsgierig wat dit allemaal is. Van de vrienden krijgt hij een echt vliegtuig, Boaz gaat er zonder problemen inzitten en laat zien dat hij er trots op is!
We maken een groepsfoto en stappen allemaal in de bus op weg naar Limburg.
Boaz slaapt een half uurtje gewoon op mama’s arm (vandaag nog even lak aan de Nederlandse regels) en zit daarna geïnteresseerd om zich heen te kijken. Wie zijn dit allemaal?
Thuis is alles versierd, zelfs het trappenhuis is door de buren behangen met slingers en ballonnen! De bagage wordt binnen neergezet en dan is het huis voor ons alleen. Boaz ontdekt kruipend zijn nieuwe thuis en maakt een tevreden indruk. Een uurtje later ontdekt hij ook zijn bedje, na een minuutje krijsen valt hij, met mama’s hand nog vast, doodop in slaap voor anderhalf uur.
Uiteindelijk duiken we om half 8 alledrie moe maar voldaan ons eigen bed weer in. En nog voordat we het kussen raken zijn we in dromenland (en dromen we over ‘ons-niet-in-1-woord-te-beschrijven-avontuur’ in Bolivia).
Afscheid van Bolivia!
Om kwart voor 7 gaat de wekker, het is zover, we gaan afscheid nemen van lieve mensen hier en van Bolivia!
We hebben allemaal slecht geslapen en voelen de spanning van het vertrek. Boaz is om 2:00 uur wakker geworden en heeft daarna nog wat onrustig in zijn bedje liggen draaien, ook mama heeft niet veel uurtjes gehad. Voor het ontbijt lezen we de laatste reacties op de site en dan gaat de laptop en alle apparatuur de trolley in.
Tijdens het ontbijt nemen we afscheid van Alejandra, de serveerster die Boaz iedere morgen begroet, een verhaal tegen hem vertelt waar wij helemaal niks van kunnen maken en hem kriebelt onder zijn kinnetje met haar gemanicuurde en mooi versierde nagels. Boaz kijkt even naar papa of mama als ze komt en laat het dan met een glimlach toe. Hij vindt het toch wel fijn, dat gekriebel. Vandaag heeft hij het gemunt op haar naambadge en omdat het de laatste dag is mag Boaz tijdens het ontbijt met de badge spelen. Als ze wegloopt en weer terugkomt blijft hij haar volgen. Vanmorgen hebben we een foto van ons bij, ze vindt het erg leuk dat we aan haar gedacht hebben en wenst ons een goede reis.
We gaan terug naar de kamer om de laatste toiletspullen in de koffers te pakken. Pedro gaat uitchecken en een bellboy regelen om onze bagage op te komen halen. Wanneer we met ons hebben en houwen naar de taxi lopen komt Tania met haar dochter aangelopen. Wauw, zij komt ons op de vroege, haar vrije zaterdagmorgen nog even gedag zeggen, het blijft een lieve vrouw. Dan komen de tranen al en dat houdt nog even niet op. Reinier, Patricia, Rosa en Silvia die nog een aantal weken in Bolivia blijven komen afscheid nemen en geen van allen houden we het droog. Met een dubbel gevoel zitten we in de taxi. Het straatbeeld in Santa Cruz is al zo vertrouwd geworden!
Op het vliegveld wacht ons een volgende emotionele verrassing. Twee zusters van Hogar De La Esperanza zijn speciaal gekomen om afscheid te nemen. Weer een enorme brok in onze keel en natte ogen, wat lief!!
Boaz krijgt nog een afscheidskadootje van ze, een speldje met een Maria-afbeelding en een kaartje. We sluiten aan in de rij om onze koffers in te checken en vervolgens moet de vliegtuigtax aan een ander loket worden betaald. Boaz valt in de draagzak bij mama in slaap. We lopen naar boven en sluiten aan in de rij voor de douane, de zusters, Inés en Pepe lopen mee naar boven. We nemen afscheid en bedanken iedereen nogmaals. In de rij wordt Boaz wakker en kunnen de zusters nog even zijn mooie ogen zien voordat we naar Nederland vertrekken. Inés blijft, kijkend door de smalle deuropening, wachten totdat we zonder problemen de douane door zijn. Wonderwel gaat dit erg soepel, meer dan het Laisser Passer hoeven we niet te laten zien. Als we het loketje voorbij zijn zien we voor de laatste keer Inés haar duim omhoog steken, zwaaien en vangen we nog een glimp op van de zwaaiende hoofdzuster die bij Inés is komen staan! Ze zijn meer dan een uur hier geweest om afscheid van ons te nemen, dit geeft een erg speciaal gevoel.
Bij de gate kleedden we Boaz om, hij krijgt een pyamabroekje en een truitje met lange mouwen over zijn romper aan want in het vliegtuig zal het wel koud zijn. Daarna is het al tijd om te boarden, dat is een snelle start. Tijdens de 2 uur durende vlucht zitten we aan het raam maar alleen wolken vindt Boaz niet interessant en hij is er snel op uitgekeken. Boaz eet zijn laatste Boliviapap op en leest nauwkeurig de procedure bij een noodlanding… Dit is de leukste bezigheid tijdens deze vlucht, alle papieren uit de houder voor ons eruit halen, bekijken en laten vallen. Eventjes valt hij bij mama op de arm in slaap maar met een kleine beweging is hij na een kwartiertje al weer wakker, dit herhaalt zich nog een keer en dan wordt de landing op Sao Paulo ingezet. Wauw, wat is dit een stad, zover als we kunnen kijken zijn huizen en flatgebouwen. Er wonen hier ongeveer 17 miljoen mensen.Op het vliegveld worden we opgewacht door ‘gemaskerd’ personeel en er worden blaadjes uitgedeeld over de Mexicaanse griep, Boaz leest dit door en daar vertrouwen we wel op. Hij kent tenslotte Spaans (of is het Portugees?).
Bij de gate amuseren de mannetjes zich met rondkruipen rondom de trolley, spullen eruit pakken en een beetje snoepen van de koekjes die we nog over hadden. Laat ze maar lekker bewegen, tijdens de vlucht zal dit moeilijk zijn. Nadat we in hebben gecheckt en er zeker van zijn dat we een babybasket krijgen gaan we een broodje eten. Pedro vindt dat hij in het vliegtuig net genoeg krijgt om in leven te blijven en iets lekkers gaat er altijd wel in. Voor Boaz laten we het groentehapje opwarmen, met lange tanden eet hij dit op. Hij wil geen gepureerde voeding meer maar iets om op te kauwen! Met de staf van KLM, die voor hun vlucht ook nog snel even iets lekkers eet, maken we een praatje als ze navraag doen over onze reis. Ze geven aan dat we alles kunnen vragen. We grappen, doe dan maar bloemkool, een paar minuten gestoomd met aardappelen, dat zal Boaz wel lekker vinden.
We hebben de krant gehaald!
Op onze laatste dag in Bolivia wordt Boaz alweer actiever (dat wordt nog leuk in het vliegtuig). De riempjes van de kinderstoel in de ontbijtzaal zijn kapot dus vastzetten lukt niet, meneer ligt horizontaal over de tafel. We moeten hem iedere 2 minuten van de tafel plukken en weer in zijn stoel zetten. Uit de stoel friemelen en op de tafel gaan liggen lukt allemaal met een volle mond.
Ludo belt vanmorgen op om ons een goede reis te wensen en te vertellen dat we in de krant staan!! Wat? Ja, onze foto die maandagavond op het Koninginnedagfeestje is gemaakt heeft de El Deber gehaald! Super, we worden hier nog beroemd en de mannen denken al dat ze morgen op het vliegveld handtekeningen uit moeten delen (sterallures). Bij de receptie gaan we het stuk in de krant lezen en de foto’s van het feest bekijken, het Zweedse gezin dat net bij de receptie zit hebben we maar even op de hoogte gesteld. We liggen dubbel van het lachen. De krant wordt gekocht en mee naar huis genomen natuurlijk!
Om 10:00 uur komen Inés en Alfonso om ons de dossiers van de kinderen te overhandigen. We krijgen uitleg waarvoor we wat nodig hebben, wat we in mogen leveren als ze bij de douane moeilijk doen en wat we vooral niet af mogen geven. We kopen (Bolivia corrupt??) een inentingskaart waarop staat dat Boaz is ingeënt voor de gele koorts. Boaz moet die hebben omdat we over Sao Paulo vliegen. Tijdens de uitleg zit Boaz op de grond te spelen en zit Valeria als een echt moedertje erbij om hem bezig te houden. Wat zullen we ons vriendinnetje gaan missen… en zij haar twee extra ‘broertjes’
Inés vertrekt net voor twaalven om de Fransen te begeleiden bij hun vertrek, we zien haar morgenvroeg op het vliegveld. Alfonso gaat met ons mee naar La Rinconada voor ons afscheidsfeestje. Het is druk in dit paradijs vanwege een feestdag hier (dag van de Arbeid). We genieten met 9 volwassenen en 6 Boliviaanse kinderen van een overheerlijk buffet. Boaz zit in een kinderstoel en amuseert zich goed tot hij moe wordt. Het lukt hem om een half uurtje bij mama op de arm te slapen. Daarna gaan we de speeltuin opzoeken, die hier echt bijzonder mooi en apart is. Samen op de wip is geweldig. Papa maakt gekke geluiden aan de andere kant en Boaz maar lachen!
Na de groepsfoto gaan we zwemmen. Mama en Boaz gaan een paar keer van de glijbaan af. 1 keer gaan we allebei kopje onder, even knipperen met de ogen en hoesten en dan is alles weer oké. Papa maakt ondertussen opnames van de zwemmende kinderen en van de rest van het park. Het is al kwart voor 5 als we uit het water komen. Time fly’s when you have fun! We lopen nog een rondje door de prachtige tuin omdat we alles gezien willen hebben en de mannen en Sandra proberen of ze nog een beetje spectaculair van de kabelbaan af kunnen gaan.
De taxi’s die we gebeld hebben staan klaar, we gaan terug naar het hotel voor onze laatste nacht in Bolivia. We hebben hier een geweldige tijd gehad, met elkaar, met Boaz en met de andere Nederlandse gezinnen. Bolivia heeft een hele bijzondere plek in ons hart gekregen en met een brok in onze keel zullen we morgen tijdelijk afscheid nemen van het geboorteland van Boaz Ángel!
Belangrijke mededeling: Hechting
Voor de mensen die ons zondag op Schiphol op komen halen is het belangrijk het volgende te lezen (en in je oren te knopen!). Als je niet komt zondag, lees dan toch maar even verder...
Vanuit Hogar De La Esperanza hebben veel verschillende mamitas voor Boaz gezorgd en dus is het voor hem nog niet vanzelfsprekend dat wij niet ingeruild zullen worden voor de volgende verzorgers. De komende tijd moet het besef nog groeien dat wij voor altijd zijn papa en mama zullen zijn.
Boaz begint langzaamaan aan ons te wennen en te begrijpen dat wij er elke dag voor hem zijn en zullen reageren op de signalen die hij geeft. Dit vertrouwen heeft hij nodig om een veilige gehechtheidsrelatie met ons op te bouwen en op te groeien tot een leuk kereltje dat passende relaties aan kan gaan met de mensen in zijn omgeving.
De overgang naar Nederland zal groot voor hem zijn, een ander klimaat, andere mensen, ander kleuren, andere geuren, andere smaken en andere geluiden. Om deze overgang, zeker na 24 uur reizen, zo vertrouwd mogelijk te laten gaan blijft Boaz bij papa of mama op de arm. We begrijpen dat jullie hem allemaal willen knuffelen, kusjes willen geven, aan willen raken en willen aaien over zijn bolletje maar we willen jullie toch vragen om gepaste afstand te houden. Wij zien aan Boaz wat hij aankan en wat niet!
Ook daarna als we thuis zijn gaat dit hechtingsproces verder! Dit betekend dat we de komende weken geen bezoek ontvangen en ook hier geldt dat wij de inschatting maken wat Boaz aankan.
Iedereen die op ons ‘Schipholfeestje’ wil komen is van harte welkom!! Wij verheugen ons er al op!!!
Onze terugreis
Zaterdagmorgen gaat onze ‘grote terugreis’ naar Nederland beginnen.
We vliegen om 11:30 uur (17:30 uur Nederlandse tijd) vanuit Santa Cruz naar Sao Paulo (Brazilie) om daar om 15:15 te landen (20:15 uur Nederlandse tijd).
Met vluchtnummer KL 792 vertrekken we 18:40 uur (23:40 uur Nederlandse tijd) richting Nederland. En als alles volgens planning verloopt zullen we zondag 3 mei om 11:10 uur landen op Schiphol.
Peluquería para Niños
Vanmorgen terwijl Boaz slaapt begint mama de laatste was weg te strijken om daarna rustig aan op te ruimen en in te pakken. Als het goed is komen we niet over onze maximale 50 kg heen (zonder handbagage).
Als Boaz wakker is speelt hij even op de grond maar het is al snel niet meer naar zijn zin (zal wel de drukke dag van gisteren zijn en waarschijnlijk het aankomende vertrek). We lopen even naar de speeltuin waar Valeria en Miguel aan het spelen zijn. Valeria komt haar vriendje Boaz knuffelen en samen gaan we op de wip, daarna op de schommel en tot slot nog van de glijbaan af. Boaz mag van haar ook aan de rekstok hangen, eventjes doet hij dit ook nog. Verder spelen we in de zand, in de schaduw, het is heet vandaag en dus erg actief wordt er niet gespeeld. Cameraman Pedro wil nog wat shots van het hotel nemen.
Als we teruglopen naar de kamer zien we dat verschillende medewerkers van het hotel mondkapjes en handschoenen aanhebben. We vragen na waarom dit is en hebben al een donkerbruin vermoeden. Ze doen dit preventief voor de Mexicaanse griep omdat er een Mexicaanse artiest in het hotel verblijft (hoe zal die persoon zich voelen dan…). Als we in de kamer zijn wordt het alleen nog maar erger. Onze kamer wordt net schoongemaakt, door Veronica met mondkapje (om haar nek) en handschoenen, en zij vertelt dat ze de vloer gaat ontsmetten en dat Boaz een uur niet op de grond mag spelen. Als ze begint vraagt ze Pedro het raam open te zetten omdat de lucht niet zo gezond is voor Boaz. Het ruikt inderdaad erg sterk dus eet Boaz vandaag voor de verandering zijn pap op bij het zwembad.
Omdat we Boaz zondag van zijn ‘beste kant’ willen laten zien, besluiten we na de middag de taxichauffeur te vragen om naar Kids Cut te rijden, een speciale kinderkapper. Als we binnen komen zijn we direct aan het de beurt, de kapsters zitten lui op de stoelen te wachten op een klant. Boaz mag in een auto zitten en krijgt een leuke kapperschort om waar hij zijn handjes doorheen kan steken. Een vriendelijke kapster begint te knippen en door het tweede meisje wordt Boaz geamuseerd. Zij pakt een pianootje voor hem maar Boaz kijkt in het begin liever naar wat er op zijn hoofd gebeurd. Hij laat het allemaal rustig over zich heen komen.
Op het laatst wordt hij levendiger en slaat hij op het instrumentje om muziek te maken. Papa en mama zijn erg tevreden met het resultaat. Leuk koppie.
Vanuit de kapsalon lopen we naar het 24 Septiembre plein, daar moeten we toch nog een keer zijn geweest voor we weggaan! We zien een leuk souvenirstraatje met kleine winkeltjes, een soort tuinhuisjes. We kopen voor Boaz een soort kleine sambaballen, succes verzekerd. Bedelaars die we rondom het plein en naast de kathedraal zien geven we t-shirts die we niet mee naar huis nemen. Wanneer we de vrouw, die we een t-shirt hebben gegeven, nog een keer voorbij lopen bedelt ze bij ons niet en lacht ze vrolijk en spreekt ze Boaz aan. Ook de volgende vrouw lacht vriendelijk als ik haar een shirt geeft. Een foto maken of filmen doen we niet, dat is een beetje mensonterend.
We genieten de laatste keer van alle bedrijvigheid op het plein, luisteren naar een muziekgroepje en Pedro filmt het plein vanuit meerdere plekken.
We eten bij Café 24 en laten Boaz op de grond kruipen. Het is al donker als we naar de andere kant van het plein lopen, toch nog 1 fles water gaan halen en een taxi naar het hotel pakken..
Afscheid en kadootjes Esperanza
Om 11:00 uur komt Pepe ons en Ilse, Arjan en Edmundo ophalen. We nemen de maxi-cosi en een aantal rompertjes die Boaz te klein beginnen te worden mee om straks achter te laten in het kindertehuis. Onderweg eerst pinnen om de giften van familie en vrienden om te zetten in Bolivianos.
We rijden naar een grote, nee een gigantische overdekte markt. Bij Feria Barrio Lindo is het druk, er rijdt net een auto weg dus hebben we snel een parkeerplaats gevonden. Eerst gaan we op zoek naar originele Boliviaanse gekleurde doeken. Pepe weet waar hij moet zijn. Ze zijn hier veel goedkoper dan in de souvenirwinkels bij de plaza en mooier. Boaz begint te protesteren, het is etenstijd. Papa pakt de pap uit de tas en begint hem al lopend pap te geven. Met een tas vol doeken schuiven we een kraam op en daar kopen we luierbroekjes. We hebben een lijstje gekregen van de hermanas van de spullen die ze graag willen hebben. Vervolgens sjouwt de hele meute achter Pepe aan. Hij vraagt bij verschillende kraampjes naar de prijs van klamboes en als hij het te duur vindt lopen we weer verder. En we lopen vaak verder, Pepe is niet snel tevreden. Hoe goedkoper hoe meer we kunnen kopen. We hebben weinig tijd om echt rond te kijken, en er hangt, ligt en staat zoveel…, maar Pepe weet precies waar hij heen wil en als hij het niet weet vraagt hij in welke rij of in welke sectie hij iets kan vinden. Onderweg ziet mama nog net een kraam met leuke korte broeken voor papa (niet dat hij er te weinig heeft…). We lopen verder naar een kraam waar Ilse en Arjan 36 klamboes kopen en dan terug om een broek te kopen. In alle chaos hebben we de weg toch goed onthouden. Voor Bs. 85 koopt Pedro een stoere korte broek, Pepe vindt dit nog te duur! We vragen ons natuurlijk wel af hoe de kleur blijft in de was… Voor Edmundo wordt in een gang daarnaast een warm pakje voor in het vliegtuig gekocht en dan wordt het tijd dat we alle tassen in de auto leggen want we kunnen niets meer dragen.
We lopen terug de hal in en Pepe vraagt waar we luierstof kunnen kopen. In de hal er tegenover. Dus de drukke straat weer over en daar een hal in met allemaal meubels en vervolgens allemaal stoffen, het ‘goedkope huis’ maar dan anders. Bij elk winkeltje vraagt Pepe of ze flanel (tenminste zo klinkt het) hebben, een speciaal stof waar de hermanas of mamitas zelf luiers van kunnen maken.
In de dagen dat wij in het weeshuis zijn geweest hebben de kinderen allemaal huggies pampers aangehad maar het zal natuurlijk zo zijn dat als het geld op is om pampers te kopen ze de kinderen stoffen luiers met een luierbroekje aantrekken.
Na een winkeltje of 10 is het raak. 30 meter stof kost Bs. 420. Dan nemen we 4 rollen mee.
Terug naar de auto. Pepe geeft de spullen niet af, nee, hij draagt het wel. Oke, nu alleen nog de talkpoeder en we hebben nog geld over dus kom maar op, dit is leuk winkelen. We lopen weer een ander gedeelte van de hal binnen en komen uit bij een drogisterij, voor het resterende geld kunnen we 2 dozijn bussen talkpoeder kopen en om het netjes af te ronden kopen we voor Bs. 8 er nog een pak wattenstaafjes bij.
Zo gaar als we zijn, vooral de kinderen hebben de drukte en de warmte wel gehad, stappen we in de auto nadat we eerst Bs. 3 (30 cent) voor ruim een uur parkeren betaald hebben.
We gaan op weg naar Hogar De La Esperanza. We zijn niet van plan lang te blijven, kadoos afgeven, afscheid nemen en gaan. Maar dat loopt anders. De oudste hermana, 74 jaar, vraagt ons of we willen blijven eten. Ja graag, het is onbeleefd om het af te slaan en later begrijpen we dat de hoofdzuster, die nu in Argentinië is, dit had voorgesteld. De hermana haalt iemand uit de grote keuken en er wordt direct in het keukentje van de zusters begonnen met het klaarmaken van eten. Ondertussen halen wij alle spullen uit de auto en leggen dit in de gang neer. De hermana bedankt ons (en dus onze gulle gevers) en vertelt dat we veel te veel hebben gekocht! Ze zijn er erg blij mee.
Voor het eten krijgt Boaz zijn fles melk, die hij dit keer helemaal leeg drinkt, en daarna mag hij lekker op de grond bewegen. Ja, dat is wat hij wil. Hij kruipt eerst tussen de stoelen van papa en mama op en neer en nadat de jongste zuster hem op heeft gepakt en de poes voor het raam heeft laten zien kruipt hij onder de tafel naar de schoenen van Pepe en de slippers van Ilse. De oudste zuster heeft ondertussen al haar digitale fototoestel gehaald en maakt foto’s van ons en de kinderen. De multimedia non.
We krijgen hele lekkere oranje soep vooraf en daarna een hamburger met frietjes en sla. Het smaakt goed. Ze hebben zelfs een toetje voor ons allemaal, ijs met likeur. Boaz is ondertussen onder de tafel in de richting van de zusters gekropen en is mee aan het genieten van de ijs. De hermanas genieten van zijn beweeglijkheid, enthousiasme en het snoeperige natuurlijk en ze lachen om de broek die rondom zijn middel nog een beetje te groot is. Pedro loopt met de oudste zuster mee om een aantal foto’s die we hier en in de loop van deze maanden hebben gemaakt van Boaz, de andere kinderen en de zusters, op de computer te zetten. Boaz blijft bij de jongste zuster die hem op de bank neerlegt. Boaz vindt het allemaal prima, soms even checken bij mama of papa maar huilen hoeft niet meer. Ze zegt omdat hij zo actief is en zijn beentjes er al onder zet dat hij over 2 maanden loopt!
Daarna lopen we naar de babygroep om afscheid te nemen van de mamitas. Een paar meisjes komen aanlopen om de kinderen te knuffelen, ze vraagt aan ons of we met Boaz naar het strand zijn geweest, zo bruin is hij volgens haar! De zuster wijst haar op haar eigen kleur en op het feit dat zij ook niet naar het strand is geweest. We kunnen er allemaal hartelijk om lachen..
Op de babygroep hebben ze er weer een paar kleine baby’s bij gekregen, eentje is 7 dagen oud en vanaf de 1e dag hier. Boaz zetten we op de mat, hij kruipt naar de maxi-cosies en begint er driftig mee te wiebelen. De baby’s kunnen deze aandacht wel waarderen.
We lopen naar de babygroep 2 omdat daar nu een aantal kinderen van Boaz zijn ‘oude’ groep wonen. Een aantal zijn zelfs al weer doorgeschoven naar een volgende groep. Boaz houdt het loopwagentje van Moises vast en zet zijn eerste stapjes! Staan was tot nog toe echt alleen maar staan maar nu lijken er pasjes bij te komen. We nemen afscheid van Marcia en Vicky en lopen over het terrein op zoek naar de Duitse vrijwilligers.Ook hun even gedag zeggen en dan naar de auto om te gaan. De Hermanas en de Duitse vrijwilligers zwaaien ons uit!
In de auto valt Boaz 2 keer eventjes in slaap maar daarna is het huilens, het is half 4, hij heeft zijn middagslaapje overgeslagen en het is erg warm. Wat kun je dan beter doen dan huilen. Het is helemaal klaar. Bij het hotel bedanken we Pepe voor zijn hulp en zijn tijd vandaag. Hij is 5 uur met ons op stap geweest. Nadat Boaz zijn kruiprondjes in de kamer gehad heeft gaan we zwemmen, we moeten ons alledrie even uitleven. Boaz kraait van plezier, hoe gekker hoe liever.
En dan, op de rand van het zwembad is er champagne. We vieren dat de procedure is afgerond en dat Reinier en Patricia Rosa en Silvia bij zich hebben. De familie is compleet, nog een paar dagen…